Southland en de Catlins

Lieve mensen, bedankt voor alle reacties! Erg leuk/ grappig om te lezen. Nog maar anderhalve week en dan zit onze reis er alweer op, maar daar willen wij nog niet aan denken.
De afgelopen dagen zijn wij even van de aardbodem verdwenen. Wij zaten namelijk in the Catlins en hier was bijna geen internet en ook de telefoons hadden geen bereik. De omgeving is ook veel minder commercieel dan de westkant van het Zuidereiland. Maar het is vooral schitterend in de Catlins (echt een aanrader!). Nou, hier komt ons verhaal van de afgelopen dagen.
Van Queenstown zijn we doorgereisd naar Invercargill. Het lijkt wel of al het gespuis van NZ zich hier heeft verzameld, want dit is echt een tokkietown (geen aanrader). Dus hard door Invercargill gereden (onderweg zagen we nog iemand met 1 tand, dat vonden we ook erg bijzonder) en uiteindelijk aangekomen bij Bluff. Hier eindigt de SH1 (highway) die helemaal door NZ heen loopt en hier staat het Stirling Point bord (je kent het wel, zo’n bord met plaatsen en kilometers). Na hier wat foto’s te hebben gemaakt hebben we besloten om in Bluff een relaxdagje te houden. Het was mooi weer, dus we zaten lekker bij ons campertje, gitaartje, puzzeltje. Lekker burgerlijk.
De volgende dag gingen we met de ferry naar Stewart Island (een soort van derde eiland). Op zich een leuk idee, aangezien er op Stewart Island veel te zien is. Echter regende het de hele dag, waren wij iets te optimistisch gekleed (koud!) en de onderwaterboot was echt heel stom! We hadden iets meer verwacht dan alleen water te zien onder het wateroppervlak. We hadden het eigenlijk moet weten, het woord onderwaterboot zegt het al... in ons aquarium zien we meer! Al met al niet echt een succes en ja dat hoort ook bij vakantie. Na veel regen hebben we toen besloten om een bootje eerder terug te gaan en zijn we vervolgens door gereden naar The Catlins.
Stiekem zijn we over het gravel gereden richting Curio Bay via de Scenic Southern coastal route. Dit mag (schijnt) eigenlijk niet met een campervan en toen we er eenmaal reden begrepen we wel waarom. Maar goed, wij hadden haast, want de pinguïns kwamen rond 20.00 uur aan wal bij Petrified forrest (Google maar ff wat dat is :) ). Gelukkig waren we op tijd en daar waren dan eindelijk de yellow-eyed pinguïns. Echt fantastisch, wat een grappige beestjes! We hebben hier wel twee uur op de rotsen gezeten en naar de pinguïns gekeken, erg indrukwekkend.
Ons campertje hadden we al gestald op de camping in Curio Bay midden in het riet. We hadden al van anderen gehoord dat je hier echt tussen de zeeleeuwen stond, maar helaas was er geen zeeleeuw te bekennen toen wij er waren (maar die komen we later nog wel tegen…). De volgende dag (zaterdag) stormde het ontzettend hard en hebben we weinig kunnen slapen omdat ons campertje zo heen en weer ging (van de wind!). Ondanks de wind was de locatie erg mooi, helaas hebben we ook geen Hector dolfijntjes gespot. Gerwin is zelfs nog een keer teruggereden, want hij wilde deze zeldzame dolfijnen graag zien, maar helaas.
Aangezien we vrijdag keihard naar de pinguïns zijn gereden, hadden we alle bezienswaardigheden onderweg overgeslagen. Dus we zijn weer een stukje teruggereden (weer over die gravel, niet verder vertellen) naar Waipapa Point Lighthouse. Hier is de ergste schipbreuk van NZ geweest. Het schip ligt er nog steeds en is te zien bij eb. Tja, en wij waren er bij vloed. Maar goed, de omgeving was erg mooi. Daarna zijn we doorgereden naar het meest Zuidelijkste puntje van Nieuw-Zeeland (Steward Island niet mee gerekend), naar Slope point. Grappig om te zien en vooral veel wind. Check de Michael Jackson move van Ingrid bij de foto’s.
Aangezien de Catlins ons wel beviel hebben we hier veel dingen bekeken, waaronder de vier watervallen van the Catlins (McLean Falls, Matai Falls, Horseshoe Falls en Purakauniu Falls). Erg mooi om te zien en omdat het had geregend de nacht ervoor waren de watervallen extra mooi. Is die regen toch nog ergens goed voor. Ook hebben we de Cathedral Caves nog bezocht, dit kan alleen met eb. Ook deze waren erg indrukwekkend. Bekijk de foto’s maar. Na al die bezienswaardigheden werd het tijd om een camping op te zoeken. We kwamen terecht in de Woodstock Catlins, een prachtige camping op een erg mooie plek inclusief podium en gitaren (Sweet!). Heel onverwacht, maar een aanradertje. Erg grappig hoe je hier zo op diverse campings terecht komt. Ook stonden er allemaal politiewagens en wat oud aan doende auto’s, vanwege een film die ze hier aan het opnemen zijn.
Zondag zijn we verder getrokken door de Catlins. We hadden deze dag even onze zinnen gezet op het spotten van Zeeleeuwen. Zeehonden hadden we eerder al gezien, maar die verrekte Zeeleeuwen hadden we nog niet gespot. Het verschil tussen de zeehonden en –leeuwen is dat de eerste snel weghobbelt voor mensen en max zo rond de 100 kilo uitkomt (dit stond op een bordje). Een zeeleeuw daarentegen gaat niet aan de kant voor mensen en kan zelfs even achter je aankomen als hij zich bedreigt voelt. Je moet dan ook wat afstand houden bij deze beesten. Aangezien ze ook een paar honderd kilo kunnen worden zijn ze ook wat groter (wederom info van een bordje, maar zo leren jullie ook nog wat).
De Zeeleeuwen zouden in Surat Bay te vinden moeten zijn volgens de Lonely Planet, dus daar zijn we heen gegaan. Het was een kleine wandeling door de duinen richting het strand. Het viel ons in deze duinen op dat er veel kleine paadjes waren met platgetrapt duingras. Gerwin grapte dat dit paadjes waren van de zeeleeuwen. Niet veel later schrokken we ons de pleuris toen we in het duingras een zeeleeuw zagen liggen! Hij lag lekker te pitten, dus we konden makkelijk verder. Het was een wat jonger exemplaar. En... het waren dus echt paadjes van zeeleeuwen! Uiteindelijk kwamen we op het mooie strand aan en zijn daar rond gaan lopen. We hebben daar een aantal grote zeeleeuwen gezien en nog een tweetal het strand op zien hobbelen. We weten het, niet heel super duper interessant die zeeleeuwen, maar als je ze zo in het wild ziet maakt dat toch wel indruk!
Na deze leuke ervaring liepen we terug naar het paadje in de duinen. Er was inmiddels niemand meer op het strand en we liepen de duinen in. Toen, op de eerste 15 meter, zagen we weer een Zeeleeuw… alleen nu midden op het smalle paadje waar we langs moesten! En hij (of zij) had, zo bleek, ook weinig zin om aan de kant te gaan. Na een aantal foto’s begonnen we ons af te vragen hoe we hier langs gingen komen. Nadat Gerwin, met Ingrid in het kielzog, probeerde bij (en voorbij) het beest te komen vond de Zeeleeuw het wel even welletjes en kwam hij met opengesperde bek (mooie rij tanden, flossen mag wel eens) op ons af gehobbeld. Helaas zijn hier geen foto’s van, want we keken daarna de andere kant op terwijl we heel hard renden :) . De zeeleeuw ging weer lekker liggen, midden op het paadje. We hebben toen maar besloten om een stuk tussen het riet door te gaan lopen en dan maar te hopen dat we niet op een andere zeeleeuw gingen staan. Lastig zien met dat hoge duingras en bosjes die ertussen staan. Maar uiteindelijk zijn we als 2 bushmen samen door het hoge gras (Ingrid vond dit nogal eng) voorzichtig richting het pad gelopen. Met overal om ons heen van die leuke zeeleeuw paadjes in dat hoge gras.. Gelukkig hebben we het weten te overleven en kunnen we dit verhaal navertellen ;-) .
Na dit spannende avontuur zijn we wat gaan eten en hebben we daarna verderop in de Catlins op Nugget Point van wat uitzichten genoten en wat lieve zeehondjes bekeken. Hier waren vanaf de vuurtoren erg mooie rotsformaties in de zee te zien!
Inmiddels zitten we alweer in Dunedin in de bewoonde wereld. Morgen willen we richting Mount Cook gaan rijden. Dat ligt hemelsbreed niet ver van de Franz Josef Gletsjer af waar we vorige week waren, maar met de auto is dat zo’n 6 a 7 honderd kilometer vanaf die plek. Vandaar dat we dat nu nog maar even gaan doen!
Fijne dag nog voor jullie, wij gaan zo slapen!
Foto’s: http://picasaweb.google.com/113033514192274404350/Southland_Catlins?authkey=Gv1sRgCNu8trbo-dnNWA&feat=directlink